NecromanceR
New member
Güncellendi 18 Ekim 2024 Cuma –
10:31
O Palau de les Arts Valencia sezona şu şekilde başlıyor: Manonrepertuar içinde kendi başına kalan, ancak hem gerekli ses koşullarını karşılayan bir başkahramanın gerekliliği hem de daha yaygın bir başka nedenden dolayı aşırı derecede programlanmayan bir başlık; sanki kitsch suçlamasının, yanlış bir önyargının peşine düşmüş bir müziği günümüze aktarmak hiç de kolay değilmiş gibi.
Valensiya Palau'nun üretimi bulundu Lisette Oropesa ile karmaşık kahraman olarak baskın ve büyüleyici, ideal oyuncuaynı anda hem acı çeken hem de aşk tutkusunun acı dolu zevklerinden ve lüksün zevklerinden, kokulu zevklerden ve zevklerden zevk alan, ihanetin sert tadıyla zehirlenmiş. James Gaffigan'ın yönettiği mükemmel orkestra, on sekizinci yüzyılın ince imaları ile romantik dürtünün kaynaması arasındaki telkari ve bilge dengesi içinde müziği çözüyor ve tadını çıkarıyor.
O Paris Operası'nın toplanması Manon Lescaut'nun hikayesinin kurgulanması konusunda tuhaf bir ihmalkarlık gösteriyor. Sentezlemek için bir kriter bulunamadı Fransız türlerinin ve alt türlerinin karmakarışıklığı bu iyi tun tún'u kullanır; Karakterler arasındaki dramatik ilişkiyi göz ardı ederken, vodvil çözümleri, alçakça hikaye anlatımı patlamaları, hatta kutuya göz kırpmalar var. Des Grieux (solgun bir Charles Castronovo) ile kız arasındaki aşk, yakın aşıklar birbirlerine bakmadıkça anlaşılmaz. Ancak sonunda San Sulpicio kilisesinin tonozunun altında yerde yuvarlanmaları endişe verici. Oyunculuk yönü yok; Oropesa, bazı gereksiz jestler dışında, diğerlerini kaderlerine bırakarak, diğerlerinden izole olarak huzur içinde şarkı söylemeye bırakılır. James Creswell'in Count'u sade ambalajıyla dikkat çekiyor.
Çifte arayla uzatılan, tiyatronun neler sunduğunu çok iyi bilen seyirci tarafından iyi karşılanan uzun bir gösteri. Aklı başında bir izleyici, büyük sopranoyu överken, “beatona”nın yapımıkomik bir gelenekçilikle. Sahne ile çukurun bazen halat çekme oyunu, bazen açık meydan mücadelesi gibi mücadele ettiği, çoğu zaman da bu örnekte olduğu gibi tek bir çatı altında bir araya geldiği bir dönemde yaşıyoruz. Her seyircinin samimi olup olmadığına karar vereceği bir anlaşma.
10:31
O Palau de les Arts Valencia sezona şu şekilde başlıyor: Manonrepertuar içinde kendi başına kalan, ancak hem gerekli ses koşullarını karşılayan bir başkahramanın gerekliliği hem de daha yaygın bir başka nedenden dolayı aşırı derecede programlanmayan bir başlık; sanki kitsch suçlamasının, yanlış bir önyargının peşine düşmüş bir müziği günümüze aktarmak hiç de kolay değilmiş gibi.
Valensiya Palau'nun üretimi bulundu Lisette Oropesa ile karmaşık kahraman olarak baskın ve büyüleyici, ideal oyuncuaynı anda hem acı çeken hem de aşk tutkusunun acı dolu zevklerinden ve lüksün zevklerinden, kokulu zevklerden ve zevklerden zevk alan, ihanetin sert tadıyla zehirlenmiş. James Gaffigan'ın yönettiği mükemmel orkestra, on sekizinci yüzyılın ince imaları ile romantik dürtünün kaynaması arasındaki telkari ve bilge dengesi içinde müziği çözüyor ve tadını çıkarıyor.
O Paris Operası'nın toplanması Manon Lescaut'nun hikayesinin kurgulanması konusunda tuhaf bir ihmalkarlık gösteriyor. Sentezlemek için bir kriter bulunamadı Fransız türlerinin ve alt türlerinin karmakarışıklığı bu iyi tun tún'u kullanır; Karakterler arasındaki dramatik ilişkiyi göz ardı ederken, vodvil çözümleri, alçakça hikaye anlatımı patlamaları, hatta kutuya göz kırpmalar var. Des Grieux (solgun bir Charles Castronovo) ile kız arasındaki aşk, yakın aşıklar birbirlerine bakmadıkça anlaşılmaz. Ancak sonunda San Sulpicio kilisesinin tonozunun altında yerde yuvarlanmaları endişe verici. Oyunculuk yönü yok; Oropesa, bazı gereksiz jestler dışında, diğerlerini kaderlerine bırakarak, diğerlerinden izole olarak huzur içinde şarkı söylemeye bırakılır. James Creswell'in Count'u sade ambalajıyla dikkat çekiyor.
Çifte arayla uzatılan, tiyatronun neler sunduğunu çok iyi bilen seyirci tarafından iyi karşılanan uzun bir gösteri. Aklı başında bir izleyici, büyük sopranoyu överken, “beatona”nın yapımıkomik bir gelenekçilikle. Sahne ile çukurun bazen halat çekme oyunu, bazen açık meydan mücadelesi gibi mücadele ettiği, çoğu zaman da bu örnekte olduğu gibi tek bir çatı altında bir araya geldiği bir dönemde yaşıyoruz. Her seyircinin samimi olup olmadığına karar vereceği bir anlaşma.